Mamma zat diep in mijn levenspatroon verweven. Zondag werd zij op radicale wijze uit dat patroon gescheurd en liet hem achter als een ruïne. Mamma en ik hadden een hele speciale band omdat wij erg veel gemeen hadden. Onze zin voor kunst, onze ziekte, onze doofheid, en niet te vergeten al die dingen die mamma mij had geleerd. Ze heeft mij op fantastische wijze haar beste eigenschappen geleerd: doorgaan en doorzetten. Ze heeft me ook wel geleerd hard te zijn in het leven. En vooral ook leren kijken naar de dingen. Want kijken en observeren kon ze als geen ander. Daarom was haar kunst ook zo goed, omdat ze daar lang over keek en over dacht. Communicatie tussen ons was van man tot man nogal omslachtig aangezien we allebei doof zijn.
Maar, als ik nu mijn opgeslagen gesprekken met mamma op mijn computer bekijk, stel ik vast dat deze van lengte ver boven alle andere gesprekken uitsteken.
Nu mamma er niet meer is zal het heel erg moeilijk worden. Wij waren twee handen op één buik. Wij hielpen elkaar constant en we gaven elkaar veel kritiek. Niet negatief, maar om ervan te leren.
Mamma is op fantastische wijze door het leven gegaan. Dat die ziekte nu net bij haar roet in het eten moest gooien… Hij heeft haar gewoonweg langzaam vermoord. Sinds 1988, toen ik 4 jaar was, heeft zij zeer veel last, hoewel ze me vaak vertelde dat ze al een beetje minder hoorde op haar 14e. Jaar na jaar sinds toen zag ik haar langzaam aftakelen. De laatste jaren ging het alsmaar sneller, zeker het laatste jaar. Met nieuwjaar dacht ik in een pessimistische bui “dit wordt waarschijnlijk mamma’s laatste nieuwjaar”… Toen ze deze maand besloten in het ziekenhuis om een tumor weg te halen, waarbij gezegd werd “Er zitten er nog een aantal”, dacht ik echt “Dit is compleet zinloos”. Ze heeft vaak gezegd tegen mijn vader, broer en mijzelf: “Als mijn ogen niet meer willen, nou dan wil ik ook niet meer”. En laten we eerlijk zijn: de laatste jaren waren haar ogen wel heel erg slecht, en het werd om de zoveel maanden erger.
De voorbije week dacht ik steeds bij dingen die ik deed “Morgen even aan mamma vragen, of met haar overleggen”, maar ze komt morgen niet, en overmorgen ook niet, en erna ook niet meer. Op lange termijn zal ik wel een flinke dreun krijgen denk ik zo.
Mamma zei altijd “Oma houdt ons in de gaten hierboven op haar wolkje!” Nu houden ze ons met z’n tweeën in de gaten en mamma zegt misschien wel tegen mij wat ze zo vaak tegen mij zei: “Man, stel je niet zo aan!”
Nu mamma er niet meer is zal het nooit meer hetzelfde zijn, maar gelukkig heeft zij geen pijn geleden toen ze is overleden, ze is rustig weggedommeld. Nu gaan we door met leven, en vooral onze poot stijf houden, zo zou zij het ook hebben gewild.
Klik hier om de tekst te verkrijgen in een formaat om af te drukken (PDF-formaat).